Tag: sprzęt sportowy

Nikt nie jest niepotrzebny na tym świecie, kto zmniejsza brzemię innemu.
Charles Dickens

W życiu zwykle nadchodzą zmiany: starsze pokolenie odchodzi, młodzi się wyprowadzają, potem powiększają rodzinę, niektórzy zmieniają miejsce pracy – czy  w danym mieście czy już w innym, coś komuś zaczyna przeszkadzać i musi zmienić lokum, albo warunki finansowe się pogorszyły lub polepszyły i już mamy inną sytuację, itp., itd.

I w mojej rodzinie zachodziły takie zmiany, wobec czego od paru lat śledziliśmy budownictwo mieszkaniowe.
Poznaliśmy setki propozycji.

Obecnie standard budownictwa – w porównaniu do tego sprzed 20 i więcej lat, znacznie się poprawił, lepsze materiały o dużej różnorodności, lepsze wykończenia, elewacje, więcej fantazji, dbałość o estetykę wykończenia.
Tak to wygląda z zewnątrz. Jeśli jednak chodzi o mieszkania dwu- trzypokojowe dla Kowalskiego, to zadziwia brak wyobraźni  architektów w zakresie jak w tych mieszkaniach miałaby  funkcjonować rodzina. Może to nie sprawa architektów, a deweloperów – o czym za chwilę.
Zawężę perspektywę wg własnych preferencji – rodziny aktywnej, ale myślę że takich jest coraz więcej. Zatem, gdzie tak rodzina miałby trzymać  2-3 pary nart, kije i kaski,  może sanki dla dzieci, inny sprzęt sportowy jak namiot, czasem deskę surfingową, odkurzacz, deskę do prasowania, ubrania zimowe/letnie i buty na zmianę, kilkaset książek, ew. przetwory, itp., gdy w mieszkaniu nie ma garderoby/pakamery, ani komórki lokatorskiej ani piwnicy?

Nie mówię o apartamentach, gdzie takie udogodnienia bywają, ale przecież to nie oferta dla przeciętnego obywatela.

Może to i nie wina architektów, ale raczej zachłannych deweloperów, którzy narzucają projektantom ramy w myśl hasła: wtłoczyć w daną kubaturę jak najwięcej mieszkań, wcisnąć loggię kosztem części pokoju, dać cienkie ściany działowe, zamiast kuchni aneks, budować jak najtaniej.
Mam „na pieńku” z deweloperami, bo to państwo w państwie, które żeruje na nienasyconym popycie i dodatkowo narzuca ceny znacznie powyżej swoich kosztów.
Zniesmacza to, że właściciele takich firm sami mieszkają w kilkusetmetrowych willach, a resztę traktują jak masę kliencką.
Poza tym buduje się coraz więcej na zasadzie wepchnięcia „plomby” pomiędzy istniejące budynki – bez pozostawienia jakieś powierzchni dla rekreacji i przewietrzania lub lokalizuje nowe osiedla (często molochy – kołchozy) na terenach bez dróg i usług lub w miejscach podmokłych oraz zalewowych, gdzie dawniej nikomu nie przyszłoby do głowy, by tam budować.
Jako człowiek już starszej daty pamiętam starsze budownictwo, w którym były garderoby, różne zakamarki do ew. zabudowy, schowki, spiżarki, piwnice, osobne WC, widne kuchnie, a nawet czasem osobne wejście „kuchenne”.
Ale nie chodzi mi o ekstrawagancje.
Czy osobne WC lub widna kuchnia to luksus?  W większości obecnych mieszkań, jakie widziałem, tego nie ma.

Rozumiem, że system rynkowy, kapitalistyczny z zasady różnicuje społeczeństwo, ale czy w ramach rozwoju, w państwie, które awansowało do pozycji rozwiniętego, nie powinny już obowiązywać jakieś przyzwoite minimalne standardy w zakresie wygody mieszkań?
Obecnie mówi się o programie Mieszkanie+, i chociaż to nie prywatna inicjatywa, a państwowa  – obawiam się, że skłonności oszczędnościowe będą jeszcze większe.

Najwyższy czas na refleksję – mielibyśmy kiedyś wyburzać takie nieciekawe blokowiska, jak to robiło się w Szwecji lub w Niemczech? Czy nas NA TO stać?