Pamiętajmy o ogrodach…
Mam na myśli ludzi prowadzących ogródki działkowe, na ogół gdzieś na obrzeżach miast. Natomiast pisałem tutaj parokrotnie o działkach rekreacyjnych poza miastami, z domem całorocznym lub sezonowym, jak ta na której spędzam większość lata.
Uważam, że te miejskie (często nazywane pracowniczymi lub rodzinnymi – ROD) są błogosławieństwem, zwłaszcza da osób starszych. To podtrzymuje ich przy życiu – zarówno ze względu na dawkę ruchu, czystszego powietrza i słońca, jak w ogóle przez kontakt z naturą. Ponadto uprawiają tam warzywa i owoce, a te płody nie są poddane procedurom upraw przemysłowych i długiego przechowywania, co czyni je zdrowszymi. Pozwala to w jakimś zakresie także zmniejszyć wydatki na warzywa i owoce.
Dla wielu to realizowanie pasji dbania o rośliny, forma upiększania swego otoczenia, umiłowanie piękna w przyrodzie.
I miejsce spotkań rodzinnych i sąsiedzkich.
Starsze osoby często mieszkają w ciasnych mieszkaniach, a domki działkowe, chociaż też niewielkie (chociaż czasem większe od mieszkań), dają wyzwalające uczucie wyjścia z betonowego pudełka. A poza sezonem bywają lamusem na rzeczy, które te małe mieszkania zagracają albo miejscem drugiego życia dla przedmiotów i mebli wymienionych na nowe.
Niektóre tereny ogródków są otwarte dla publiczności, co specyficznie poszerza obszary parkowe.
Poruszę jeszcze aspekt małej społeczności, która ma parę pozytywnych cech. Można to nazwać lokalizmem – tworzenie swoich ojczyzn i wspólnot. To swoista forma samorządności z odpowiedzialnością zarówno za powierzony teren, ale i interesy lokalne. Każda taka aktywność zasługuje na uznanie. Wobec zakusów by ograniczać wolność jednostek, poddawać handel i produkcję monopolom i wszelkim globalistycznym tendencjom, samowystarczalność wspiera zdrowe tendencje przeciwne.
Wiem, że nie zawsze jest tak jak to tutaj opisuję. Zwłaszcza w przypadku większych organizacji, gdzie jakiś prezes poczuje siłę i biznes i zaczyna się rządzić bez wsłuchiwania się w głos społeczności. Wkrada się polityka – skąd my to znamy…
Obecnie w Polsce działkowcy są poddani naciskom deweloperów a także zarządców niektórych miast, by ogródki likwidować. Czasami ma to sens gdy ogródki są w centrum i/lub zaniedbane. Rozumiem rozgoryczenie tych, którzy zainwestowali w swoje ogrody sporą część swego życia, pracy, serca a także pieniędzy. Siłowe wywłaszczenie boli.
Postulowałbym w przypadkach „wyższej konieczności” (np. plany infrastruktury) by nie likwidować całkowicie tamtejszej zieleni, ale wplatać ją w jakiś sposób w nowe projekty mieszkaniowe.
Osiedla w zieleni, bardziej kameralne – to wizja w skali człowieka, a nie bezdusznej metropolii.
Taka jest moja krótka refleksja, może niezbyt kompetentna, bo nie mam takiego ogródka.
Co o tym sądzisz?
Lapidaria 