Najważniejsze jest, by gdzieś istniało to, czym się żyło:
i zwyczaje, i święta rodzinne. I dom pełen wspomnień.
Najważniejsze jest, by żyć dla powrotu.
Antoine de Saint-Exupéry
Generalnie nie mogę pochwalić się dobrą pamięcią, często z pewną trudnością ustalam co robiłem przedwczoraj albo gdzie położyłem jakąś rzecz. Nie pamiętam też już żadnego wiersza ze szkoły. Szczególnie mnie denerwuje szukanie jakiejś informacji w komputerze (przecież to zapisałem!) lub w jakiejś książce.
Można to poniekąd usprawiedliwić wiekiem i ilością informacji, która przewaliła się przez moje życie a teraz przytłacza już każdego.
I to jest jedna strona mojej pamięci.
Jednak równie często zdumiewa mnie wyrazistość wielu wspomnień – i tych starych i tych całkiem nowych.
Potrafię wyświetlić jak film wydarzenia z jakiegoś dnia (ale bez określenia daty).
Nawet nie zamykając oczu, w jakimś transie, widzę poszczególne sytuacje, a właściwie niemal je czuję.
Np. jesteśmy z żoną na wycieczce: przechodzę od nowa całą trasę, widzę wszystkie szczegóły z pojedynczymi krzakami, kwiatami, gdzie się zatrzymujemy, co podziwiamy. Czuję powiew wiatru i zapachy. O czym rozmawiamy (o ile wtedy uważnie słuchałem), czy dobrze się czułem czy źle, czy gdy siedziałem na pniu czy mnie coś uwierało a nawet czy i gdzie się podrapałem, bo coś swędziało 🙂
Albo siedzę w ogródku kawiarnianym, popijam kawę, czuję jej smak, obserwuję ludzi – pamiętam ich wygląd, dźwięki i co sie działo na ulicy…
Oczywiście nie wszystkie zachowane wspomnienia są tak dokładne, zwłaszcza te starsze.
Kiedyś może to przetestuję, teraz dość szybko porzucam takie momenty, bo życie goni i nie ma na to za wiele czasu. Ale mogę sobie wyobrazić, że jak będę bardzo stary, już tylko w bujanym fotelu, lub – nie daj Boże! – unieruchomiony w łóżku, to zacznę żyć wspomnieniami – starając się odtworzyć całe życie w ten sposób (o ile skleroza mi to uniemożliwi).
Osoby, które przeżyły śmierć kliniczną, donoszą po „powrocie” że właśnie w tym okresie poza ciałem przeżywały w ten sposób całe swoje życie, łącznie z emocjami swoimi i osób, które były zaangażowane w poszczególne sytuacje.
A niektórzy traktują to jako rodzaj sądu ostatecznego, na którym człowiek sam osadza swoje życie także z emocjami swoimi i osób włączonych w dany epizod – bywa to momentami bardzo bolesne.
Podobnie, w seansach hipnotycznych i tzw. regresingu można i bez śmierci klinicznej dotrzeć do olbrzymiej ilości wspomnień, w tym i do tych z okresu niemowlęcego, prenatalnego a nawet … poprzednich żyć. O tym za chwilę, ale tak czy inaczej zdumiewa mnie owa dokładność – większa niż filmowa, bo dotyczy nie tylko obrazów.
Stąd powstaje pytanie – gdzie „mieszczą się” te wszystkie wspomnienia?
Materialistyczna nauka sugeruje, że to wszystko zapisane jest w mózgu.
Nie tylko ja w to powątpiewam. Czy mózg mógłby to wszystko pomieścić?
I jakby mógł przechowywać wspomnienia z przeszłych żyć?
Istnieje hipoteza, całkiem popularna wśród naukowców, że mózg ma inne funkcje.
Przede wszystkim zawiaduje w sposób nieświadomy całością biologii organizmu – to olbrzymie zadanie. Ponadto odbiera wszystkie bodźce od zmysłów – przy czym stosuje filtrowanie informacji wybierając tylko te istotne dla nas, zresztą – nie bylibyśmy w stanie ogarnąć świadomie ich bogactwa.
Natomiast jest biologicznym nadajnikiem i odbiornikiem w powiązaniu z tajemniczą krainą zwaną przez niektórych Kroniką Akaszy – nieograniczonym magazynem informacji. Pozostańmy przy tym skrócie myślowym.
Wszystkie momenty naszego życia, także te nieuświadomione, są tam właśnie zapisywane.
Natomiast odbiornik to mózg odpowiednio nastrojony na pobieranie informacji z tej kroniki, w tym wspomnień. Ponieważ zawiera ona całość informacji – także z pamięci kolektywnej oraz historycznej, to stamtąd pochodzą także iluminacje i inspiracje.
Jednak nie używamy podobno całego mózgu, ta nadmiarowość w jego substancji i skomplikowaniu kryje jeszcze tajemnice.
Oboczną hipotezą jest, że ciało posiada pamięć na poziomie komórkowym – komórka to mikrokosmos z zagłębioną fraktalnie strukturą na poziomach molekularnych i być może głębiej.
Podobnie – sam budulec informacyjny życia – DNA, posiada potencjalnie olbrzymią pojemność danych.
Niektórzy twierdzą więcej – mózg nie potrafi myśleć, to funkcja umysłu, a ten jest niematerialny – jest funkcją nieśmiertelnej świadomości (można ją przyrównać do duszy), powiązanej z pełnym zasobem informacji.
Koresponduje to z hipotezą mózgu holograficznego. Z kolei to powiązane jest z fraktalnością – samopodobieństwem struktur rzeczywistości.
Tylko dotykam tych tematów z pozycji laika – z ciekawości.
Czy to nie jest fascynujące? Jak to się wszystko odbywa?
Wspomniałem ostatnio o tym we wpisie Wyższa Perspektywa, gdzie przywołałem artykuł naukowy przybliżający możliwy mechanizm – Mechanika mitologenu społecznego.
——-
PS. przeklnę – edytor urwał mi 3/4 tego wpisu („witryna niedostępna”, chociaż cały czas miałem połączenie internetowe) – i to nie pierwszy raz w historii tego bloga. To dowodzi jak wybiórcza jest jednak pamięć: zapomniałem o dostatecznie częstym zapisywaniem szkicu, a potem miałem też pewien problem z przypomnieniem sobie co dokładnie napisałem (trochę urwałem, bo – rozzłoszczony, już nie miałem cierpliwości by pisać wszystko od nowa).
Nauczka – edytować gdzie indziej, a tu tylko wklejać?
Lapidaria 