Tag: jedność

Lapidarnie

Autor oro47, opublikowano w blogowanie, człowiek, filozofia, kultura, manipulacja, myśli, obserwacje, psychologia, religia, uczucia
Jesteśmy połączeni między sobą i z przyrodą

Zgodnie z zawołaniem bloga (od którego odchodziłem często…), parę krótkich myśli (własne):

***

W każdej chwili TERAZ jesteś starszy i bardziej doświadczony niż kiedykolwiek byłeś. Bądź więc lepszy i mądrzejszy.

***

Często dopada mnie zaduma na temat „dlaczego jest tyle zła na świecie?”

Jest wiele ‚teorii’ i poglądów… Dziś mam taką refleksję – przez Kłamstwo…
Kłamstwo? Bo jest wszechobecne.

Może – tak jak w chrześcijaństwie (i nie tylko), gdzie szatan to ‚ojciec kłamstwa’ – odejście od prawdy leży u podstaw całego nieszczęścia. Ale – abstrahując od religii – dlaczego tak się stało?Tropiąc ciąg przyczynowo-skutkowy znów znajdujemy parę poglądów. Przyjmuję dziś, że wcześniejszą przyczyną może być brak … miłości do innych ludzi (i prawdziwie do siebie), nawet zwykłego szacunku. Ten brak pozwala na wszelkie niegodziwości.
Ale skąd brak miłości? Bo … nie wiemy Kim Jesteśmy.
Że stanowimy Jedno. Że wszystko jest powiązane. Że szkodząc komuś w ostatecznym rozrachunku a nawet od razu – szkodzimy sobie.
A skąd brak tej wiedzy o Jedności?
Bo nam ją zabrano, ukryto przed nami – przez lata, wieki … kłamstwa jakim się nas karmi. Ukrywającego zasadniczą prawdę: że wszyscy na równi jesteśmy emanacją jednego Źródła.
By nas podzielić i zniewolić, zastraszyć i wykorzystywać.

I tak – wracam do kłamstwa jako przyczyny zła.

Zapętlenie? W cyklicznej rzeczywistości zapętlenie jest czymś naturalnym. Chociaż całościowa sieć jaka nas oplata jest zapewne bardziej skomplikowana…

***

A propos zapętlenia… Co było pierwsze: jajko czy kura?
W takie paradoksy wpadają zagorzali ewolucjoniści. Gdyby przyjąć, że kura została stworzona i to tak, by mogła znosić jajka – paradoks znika.

Reklama

Świątecznie

Autor oro47, opublikowano w filozofia, kultura, ludzie, muzyka, myśli, okolicznościowe, psychologia, religia, uczucia

Najważniejsze jest, by gdzieś istniało to, czym się żyło:
i zwyczaje, i święta rodzinne.
I dom pełen wspomnień. Najważniejsze jest, by żyć dla powrotu.
Antoine de Saint-Exupéry

Wigilia – jak zwykle rodzinnie, ale z roku na rok coraz nas mniej, a więc i trochę smutno. Miejsca dawnych seniorów puste, a pamięć ich przy tym stole tak żywa…

Ale było i radośnie. Naprawdę wzruszyłem się, gdy trzy pokolenia śpiewały kolędy przy gitarze (brawo Kamil!). Szkoda, że zdarza się nam to w takim towarzystwie tylko raz w roku.

Wieczorem homilia papieska a potem pasterka. W kościele tłum. Kazanie arcybiskupa, kolędy – w zasadzie wszystko jak zwykle. Ale jednak coś inaczej…

Dogłębne przeświadczenie, że coś musi się zmienić się W NAS jeśli W OGÓLE  ma się zmienić na lepsze.

Jak w słowach życzeń zarówno z kazania jak i parafialnego świątecznego informatora:

„…abyście siali miłość tam, gdzie panuje nienawiść;

wybaczenie tam, gdzie panuje krzywda;

jedność tam, gdzie panuje zwątpienie;

nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz;

światło tam, gdzie panuje ciemność;

radość tam, gdzie panuje smutek.

Abyście mogli nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać;

nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć;

nie tyle szukać miłości, co kochać.”

Dodam – więcej radości! Przy naszych osobistych życzeniach padły słowa: jest tyle obiektywnych źródeł stresu – nie dokładajmy go sobie nawzajem. Szwagier zauważył: powinno być jeszcze jedno przykazanie – nie zasmucaj i nie stresuj bliźniego swego.

Amen.